نقدی کردن یارانه ها،به کام دولت یا فقرا

چهارشنبه ، 25 دی 1387 ، 15:17

دولت نهم با درآمدهای جدید خود که در پی نقدی کردن یارانه ها به وجود می آید، چه خواهد کرد؟سرمایه گذاری تولیدی یا افزایش هزینه ها جاری؟

 لایحه هدفمند کردن یارانه هاهر چند از سوی دولتی ها با شعارهای الوان دربوق می شود اما در همین ابتدا چالش هایی را ایجاد کرده است که به نظر می رسد ارایه پاسخی قابل تامل به آنها تا حد زیادی می تواند در روشن کردن خواست اصلی دولت برای اجرای ضربتی نقدی کردن یارانه ها موثر باشد.


دولتی ها می گویند که با این اتفاق یا به عبارتی با نقدی شدن یارانه ها بیش از 10 هزار میلیارد تومان از انرژی مالی دولت(به واسطه شفاف سازی سبد یارانه های انرژی) آزاد می شود اما از سوی دیگر 7 هزار میلیارد تومان به سبد درآمدی دولت اضافه می شود. از این منظر به نظر می رسد که هدفمند سازی یارانه ها در ابتدا برگه مثبتی برای حوزه درآمدی دولت است.


در زمانی که این بحث از سوی دولتی ها مطرح شده بود کارشناسان مهم ترین پرسش خود را این گونه مطرح می کردند که وجوه آزاد شده پس از نقدی شدن یارانه ها چگونه مصرف می شود؟ و حالا به نظر می رسد با این فرض دولتی ها که 7 هزار میلیارد تومان راهی سبد درآمدی دولت می شود، یک بار دیگر با جدیت بیشتری باید پرسید که آیا دولت فکری خاص یا برنامه ای تولید محور برای این درآمد(7 هزار میلیارد تومانی) دارد؟ پاسخ به این پرسش اما با ارزیابی برنامه های دولت در سه سال گذشته و سطح وابستگی به هزینه کردن درآمدهای نفتی به طور حتم نمی توان امیدوار کننده باشد.


در همین 6 ماه نخست امسال و در اوج تلاطم بهای نفت میزان پرداخت های هزینه ای دولت بیش از 46 درصد رشد نشان می دهد. این رقم بدون در نظر گرفتن "انفجار در خرج کردن" که طی سه سال گذشته رخ داده است به خوبی نشان می دهد که همواره طرف هزینه، بدون رشد سمت و سوی طرف تولید وزنی بیشتر در بستر فعالیت های اجرایی دولت نهم داشته است. در حال حاضر ضرورت دارد تا تحلیل گران بدون کوچک ترین تعارف های سیاسی و یا اقتصادی برنامه های دولت را ارزیابی کنند.
این ادعا از آن رو حایز اهمیت است که دولتی ها یک بار دیگر می خواهند تا اقتصاد ایران و همچنین میزان معیشت شهروندان را در معرض یک برنامه جدید به نام هدفمند سازی یارانه ها قرار دهند. تا به اینجای کار در سه سال گذشته همواره دولتی ها نشان داده اند که تکیه اصلی آنان در تحرکات اقتصادی درامدهای نفتی و جیب های پر پول است.


یعنی محور پرتاب منحنی های اقتصادی خرج کردن بوده است اما از سوی دیگر واردات مهیب محصولات مصرفی از سویی و افت شاخص های صنعتی به همراه بحران تعطیلی و بیکاری موجود در فضای صنعتی کشور نشان می دهد که این نگاه استراتژیک دولتی های نهم طعم پیروزی را نچشیده است.


به عبارتی وقتی از بیرون به اقتصاد ایران نگاه می شود، نرخ رشد 3.29 درصدی تورم (از مهر 86 تا مهر 87)، 170 هزار میلیارد تومان نقدینگی غیر مولد و در برشی جالب، ضعف نقدینگی برای بالا بردن ضریب تولید در واحدهای صنعتی!! نشان می دهد که اقتصاد ایران به دلیل برنامه های آلوده به نفت در دور باطل چرخ می زده است.
چرخی که حتی حساب ذخیره ارزی را تا 25 میلیارد تومان کاهش داده است.(توجه کنید که کارشناسان می گویند با توجه به میزان فروش نفت در سه سال گذشته اکنون باید حداقل 107 میلیارد دلار موجودی نقدی در حساب ذخیره ارزی وجود داشته باشد) با این حساب و با توجه به روش مدیریت اقتصاد ایران در سه سال گذشته آیا می توان امیدوار بود که دولت با حذف 10 هزار میلیارد تومان یارانه از بودجه 88 و اضافه کردن 7 هزار میلیارد تومان به سبد درآمدی خود برنامه ای بدون تخیل گرایی برای جلو بردن ساختار تولیدی کشور طراحی و اجرا کند؟


واقعیت این است که عادت به نفت در سه سال گذشته بیش از هر زمان دیگری در اقتصاد ایران نهادینه شده است. بدون شک اجرای ضربتی نقدی کردن یارانه ها انفجار تورمی ، چاله بزرگ فقر درآمدی و کاهش قدرت خرید را برای دهک های پایین و فقیر به همراه می آورد اما این که دولت همزمان با کوچک شدن درآمدهای نفتی چنین شتابان به سمت نقدی کردن یارانه ها می رود، به نظر شما آیا می توان گفت که روی دیگر این سکه جبران کاستی های سبد درآمدی دولت قرار دارد؟

منبع:خبر آنلاین

 

► آثار سياست‌هاي انقباضي بر نرخ تورم
صندوق‌های ذخیره ارزی به پایان کار خود رسیده‌اند ◄

مطالب مرتبط
بنر