جامعه شناسی توریسم

جمعه ، 6 ارديبهشت 1398 ، 21:59
ایده ای توسط جامعه شناس معروف «دین مک کانل»  آغاز شد و با نظریه «پشت صحنه و روی صحنه» اروینگ گافمن ادامه پیدا کرد.
معمولا گردشگران فقط در مرحله روی صحنه حرکت می کنند و مردم محلی مجاز به حرکت در پشت صحنه اند. مکان های مرحله روی صحنه مثل جاده های اصلی، سواحل و پیاده روها هستند.
اما گردشگران تلاش می کنند به پشت صحنه ای دست یابند که به-عنوان مکان های خصوصی مشخص شده و به گردشگران اجازه ورود به آنها داده نمی شود.
مک کانل، نظریه «پشت صحنه و روی صحنه گافمن» را به شش مرحله متفاوت تقسیم کرده است.
1. مرحله روی صحنه گافمن
2. مرحله روی صحنه که گاهی اوقات قسمتی از آن همچون مرحله پشت صحنه، از گردشگران پوشیده می شود.
3. مرحله روی صحنه که گاهی اوقات به طور کامل توسط پشت صحنه پوشش داده می شود.
4. مرحله پشت صحنه که بیشتر اوقات برای غریبه هاست (غیرخودی-ها).
5. کمی تغییر در پشت صحنه، برای مثال: حذف کردن یک سری ارتباطات و یا فرهنگ هایی که به دنبال فرد وارد می شود.
6. مرحله پشت صحنه گافمن
گردشگران همیشه در جستجوی پشت صحنه ای هستند که از سفر به دست آمده باشد.
در واقع حتی تفکراتی که نسبت به بسیاری از اتفاقات سفر رخ می دهد به تجارب دیگران بستگی دارد اما هنوز اغلب گردشگران تفاوت میان تجارب «درست» و «نادرست» را نمی دانند.
انتقاداتی هم بر نظریه مک کانل توسط افراد مختلف ارائه شده است. برای نمونه جان اوری بر این باور بود که بسیاری از گردشگران در طول سفر فقط به زندگی عادی و روزمره خود می پردازند، اما گردشگران زیادی هم به کسب تجارب خاص و غیر معمول می پردازند. همچنین از سوی برخی منتقدان این سوال مطرح شده است که «آیا این نتیجه گیری ها واقعاً می تواند صحت داشته باشد؟»
اریک کوهن معتقد است که مک کانل بیشتر درمورد مسافران جوانِ طبقه متوسط صحبت می کند و نباید انتظار داشته باشد که همه گردشگران به دنبال تجربیات مشابه بگردند. «مردم مختلف، تمایلات متفاوت دارند».
با وجود تمام انتقادات، نظریه مک کانل هنوز هم استفاده می شود و تمام کسانی که در زمینه گردشگری پژوهش می کنند نیز آنرا در نظر می گیرند.

اخبار مرتبط:


مردم شناسی در گردشگری

► آق قلا در محاصره مجدد سیل؛ مردم نگرانند
آتش سوزی بزرگ در کاخ ورسای ◄

مطالب مرتبط
بنر