روزنامه ایران در یک اقدام عجیب و خارج از عرف تبلیغاتی ، ذیل آگهی خرید خودروی پرشیا می نویسد:”تحقیقات بازاریابی نشان می دهد مشتریان خریدار پارس ELX افرادی با اصالت، واجد منزلت اجتماعی و اغلب دارای مناصب مدیریتی می باشند.”

در همین رابطه امیر حسین ثابتی در وبلاگ دست نوشته های یک دانشجو به نکات جالبی اشاره می کند که در ادامه آمده است:

۱. اینکه پس از ۳۲ سال هم چنان فاصله طبقاتی در کشور چشمگیر است یک تراژدی است اما این ماجرا زمانی حادتر می شود که فرهنگ مصرف گرایی در جامعه روز به روز پر رنگ تر می شود و اتفاقا تریبون اصلی ترویج این گفتمان نیز اغلب رسانه های عمومی و دولتی ما هستند. لذا اگر تبلیغات روزانه هتل داریوش و چند درصد سودهای اضافه بانک X و Y صدا و سیما به همراه بیلبوردهای شهرداری در سطح شهر و بزرگراه ها را فاکتور بگیریم و تنها به آگهی های تبلیغاتی روزنامه های دولتی بسنده کنیم، باز هم خللی در این ادعا وارد نمی شود و از جمله آنها شاهکار اخیر روزنامه ایران است.

۲. من در اینجا کاری به مدل ماشین و اینکه پرشیا باشد یا زانتیا و … ندارم. بیشتر به جمله ای که ذیل عکس این آگهی منتشر شده کار دارم که علنا به مشتری القا می کند اصالت و منزلت اجتماعی یک نفر در گرو داشته های مالی اوست.

اینکه به همین راحتی ذیل یک ماشین بیست و چند میلیونی نوشته می شود افراد “با اصالت” چنین ماشینی خریداری می کنند یعنی چه؟ آیا جز این است که خواسته یا ناخواسته و به طور مستقیم یا غیر مستقیم به مخاطب القا می شود که پول بیشتر به منزله اصالت بیشتر افراد است؟

به عبارت بهتر اگر یک نفر به علت مشکل مالی اصلا خودرویی نداشت، در حیطه “با اصالت ها” جای نمی گیرد؟ و از آن بدتر اگر یک نفر بواسطه ثروت بیشتر ماشین گران تری از یک پرشیای ELX بخرد “با اصالت” تر است؟

عین همین ماجرا را برای فاکتور “منزلت اجتماعی” نیز می توان تکرار کرد. آیا واقعا معیار سنجش منزلت اجتماعی افراد نوع ماشین آنهاست؟

و از همه دردناکتر در این آگهی تبلیغاتی، مرتبط کردن مناصب مدیریتی افراد و نوع ماشینی است که سوار می شوند. چون اگر بخواهیم معیار سطح زندگی برای مسئولین جمهوری اسلامی را فرمایش امیرالمومنین علیه السلام قرار دهیم که در نهج البلاغه میفرماید: “ان الله فرض علي ائمه العدل ان يقدروا انفسهم بضعفه الناس كيلا يتبيغ بالفقير فقره / خداوند بر پيشوايان دادگر واجب گردانيده است كه زندگي خود را با طبقه ضعيف تطبيق دهند كه رنج فقر ، مستمندان را ناراحت نكند.” این سوال باید پاسخ داده شود که اصلا ضعیف ترین مردم به کنار، آیا توده های مردم ما استطاعت خریداری یک ماشین بیست و چند میلیونی را دارند که به تبع آن مسئولان و مدیران و صاحب منصبان ما بخواهند همان ماشین را سوار شوند؟

حقیقت این است که پاسخ به همه این سوالات روشن و ساده است اما حقیقتا باید تاسف خورد که با گذشت بیش از ۳ دهه در ابتداییات فرهنگ سازی انقلابی برای مردم درجا می زنیم و بعد هم انتظار داریم پیام اصلی انقلاب را همه بفهمند و اگر کسی نفهمید تعجب هم می کنیم.

نماز و روزه و حج و … اگر چه مهم و غیر قابل انکار هستند اما محصور کردن زندگی یک مسلمان در احکام فردی و در عین حال ترویج فرهنگ مصرف گرایی در میان مردم و بالاخص مسئولین شاخصه ای از اسلام ناب آمریکایی است! اینکه به مردم باورانده شود اصالت، منزلت اجتماعی و مناصب مدیریتی آنها با داشتن یا نداشتن فلان ماشین ده ها میلیونی گره خورده است تنها یک مثال ساده از این ماجراست و واقعا باید در این برهه قدر معدود مسئولانی را که در چنین فضای اشرافی گم نشده اند را دانست.

تابستان ۱۳۸۷. سعید جلیلی با پراید خود به فرودگاه امام خمینی رفت تا برای مذاکره با ۵+۱ عازم ژنو شود.

سعید جلیلی را همه می شناسیم. کسی که در حال حاضر دبیر شورای عالی امنیت ملی جمهوری اسلامی است اما در عین حال هنوز پراید سفیدش را سوار می شود و هر روز نیز بعد از اتمام کار برای رفتن به خانه مجبور است کیلومترها از تهران خارج شود …