چندی پیش لوح منشور کوروش پس از ۴۰ سال به زادگاه اصلی خود یعنی ایران بازگشت تا ۴ ماه را در وطن اصلی خود سپری کرده و پس از یک میهمانی ۴ ماهه مجددا به دیار غربت بازگردد.

به گزارش بانکی دات آی آر ، اقدام دولت برای بازگرداندن منشور کوروش به عنوان نخستین اعلامیه ی حقوق بشر به ایران ، واکنش های متفاوتی را در دو طیف متفاوت تر ! در پی داشت.

دسته ی اول کسانی بودند که طی ۳۲ سالی که از انقلاب اسلامی مردم ایران گذشته است ، همواره و به خاطر از دست دادن منافع خود پس از انقلاب ، در پی ایراد گرفتن و مورد تمسخر قرار دادن مسئولان نظام و انقلاب شکوهمند اسلامی داشته اند.

واضح است که ما با این دسته افراد و تحلیل آنها کاری نداریم ، چرا که غرض ورزی و دشمنی این افراد با دستاوردهای انقلاب و کشور بر کسی پوشیده نیست.

طرف صحبت ما طیف دوم هستند ، کسانی که همواره خود و تحلیل شان را بالاتر از همه می دانند ، کسانی که سیاست شان جذب حداقلی و دفع حداکثری است ، کسانی که همواره در پی قرار دادن اسلام و ایران در مقابل هم هستند.

چندی پیش یکی از بزرگان که چند سالی است بهترین زمان صداوسیما در در ماه مبارک رمضان و زمان افطار و به صحبتهای ایشان تعلق دارد ، ابتدا تمایل خود برای بازدید از منشور را اعلام کردند و پس از تذکر اطرافیان در خصوص اینکه “دولت” این کار را انجام داده است ، نسبت به منشور کوروش موضع گرفته و فرمودند : ” کوروش اگر کاری قرار بود بکند برای شاه می کرد!”

اوائل هفته ی نیز سردار همدانی – فرمانده سپاه محمد رسول الله (ص) – طی گفتگویی از منشور کوروش انتقاد کرد و گفت :”ارزش‌ها خط قرمز سپاه در حمایت یا عدم حمایت از دولت‌ها است. ما با منشور کوروش به شدت مخالفیم چرا که آن را مخالف سیره ی امام و رهبری می دانیم.”

جالب است که سیره ی رهبری حمایت از دولت هاست و سیره ی برخی آقایان – که خود را پیرو رهبری می دانند – عدم حمایت از دولت به خاطر بازگرداندن نخستین منشور حقوق بشر به کشور !

البته بر ما هم پوشیده است که چطور کسی می تواند “به شدت” با منشور کوروش مخالف باشد ! آیا غیر از این است که منشور کوروش حاوی ارزشهای والای انسانی ای است که نمود و جلوه ی ناب آنرا می توان در کلام معصومین – علیهم السلام – پیدا کرد ؟

آیا “ظلم ستیزی ” و گرفتن حق مظلوم از ظالم که یکی از محورهای منشور کوروش است مخالفت “شدید” می خواهد ؟

آیا حس “مسئولیت پذیری” و “نوعدوستی” چیزی است که بتوان با آن مخالفت شدید کرد ؟

از این مسائل هم که بگذریم ، نکته ی اصلی خرج کردن از امام و رهبری برای اثبات ادعاهای بعضا عجیب بعضی آقایان است.

اینکه کسانی همچون سردار آجرلو تا می توانند از امام و رهبری مایه می گذارند تا خود و اشتباهاتشان را اثبات کنند ، عملی بسیار زشت و قابل تامل است.

هنوز فراموش نکردیم که جناب سردار آجرلو برای پوشاندن اشتباه خود در برخورد با علی کریمی از خدا و پیغمبر و معصومین – علیهم السلام – تا انقلاب و امام و رهبری را هزینه کرد تا بگوید : من خوبم و همه بد !

حال این جریان ، داستان برخی دیگر از آقایان شده است ، کسانی که خود را صاحب نظام و انقلاب می دانند و در برداشت از سخنان امام و رهبری به نفع خود ، بر یکدیگر سبقت می گیرند.

حال باید خدا را شاکر بود که رهبری نظام حی و حاضر و سلامت هستند ، والا معلوم نبود با این حجم عظیم صاحب نظران حوزه ی سخنان رهبری چه اتفاقی برای این مملکت می افتاد!