حسین شریعتمداری طی سرمقاله ای در شماره ی امروز روزنامه ی کیهان ضمن ذکر خاطره ای از نماز جمعه ی گذشته ی خود در خصوص وضعیت بازار و اعتصاب اصناف و مالیات ، به تحلیل اوضاع بازار پرداخت.

به گزارش بانکی دات آی آر ، وی پس از ذکر خاطره ی خود با مقایسه ی نسبت مالیات بر تولید ناخالص داخلی در کشورهای پیشرفته جهان و کشورهای در حال توسعه ، ایران را “بهشت مالیاتی جهان” نامید.

شریعتمداری با ذکر این نکته که وزارت اقتصاد و دارایی اصناف را به سه گروه تقسیم بندی کرده و با کار کارشناسی برای هر گروه مالیات متناسب با درآمد را وضع کرده است ، شرایط مدنظر دولت را عادلانه دانست.

وی در ادامه اصنافی را که بیشترین درآمد را دارند مسئول تعطیلی و اعتصاب بازار دانست.

با هم سرمقاله ی حسین شریعتمداری را می خوانیم:

بعد از نماز جمعه تهران بود، با عجله راهي روزنامه بودم كه جواني دست روي شانه ام گذاشت، چهره اي نوراني داشت مثل همه نماز جمعه اي ها. سلامي و عليكي و مصافحه اي، مانند هميشه، اما به خداحافظي تن نداد. پرسيد آيا صحت دارد كه بازاريان تهران در اعتراض به ماليات كركره ها را پائين كشيده اند؟ گفتم؛ همه آنها نه، ولي خبر صحت دارد.

گفت؛ در جايي خوانده ام مجموعه مالياتي كه از اصناف و بازاريان دريافت مي شود فقط ۵ درصد كل ماليات هاي دريافتي دولت است. پاسخم مثبت بود. با تعجب پرسيد سهم مالياتي من و شما و ساير كارمندان و كارگران كه اول هر ماه از حقوقمان كسر مي شود چقدر است؟ گفتم، تا آنجا كه خبر دارم، بين ۸ تا ۹ درصد از كل ماليات دريافتي كشور است. پرسيد؛ عادلانه است؟ پرسيدم كداميك؟ مالياتي كه از ما حقوق بگيران دريافت مي شود يا مالياتي كه اصناف و بازاريان مي پردازند؟ گفت؛ ما كه حرفي نداريم، منظورم اصناف و بازاريان است، با آن ثروت هاي انبوه و درآمدهاي كلاني كه بسياري از آنها دارند.

گفتم نه، عادلانه نيست، سهم آنها خيلي بيشتر از آن است كه مي پردازند. پرسيد؛ يعني از ما كارگران و كارمندان و اقشار مستضعف و كم درآمد ماليات مي گيرند تا براي تامين رفاه و امنيت بازاريان و ارائه خدمات به ثروتمندان هزينه كنند؟! من كه راضي نيستم. گفتم؛ همه بازاريان اينگونه نيستند، اكثر آنها افرادي مومن و متدين هستند و حلال و حرام و حق الناس سرشان مي شود. گفت؛ پس چرا در مقابل زورگويي يك اقليت ساكت نشسته اند.

گفتم؛ سكوت نكرده اند، بسياري از آنها درپي حل عادلانه ماجرا هستند و البته از آنان انتظار بيشتري مي رود. به خياباني كه كنار آن ايستاده بوديم اشاره كرد و گفت؛ اين خيابان ها با پول ما ساخته مي شود ولي پولدارهايي كه ماليات نمي دهند با ماشين هاي مدل بالا و گرانقيمت خود در آن تردد مي كنند. خانه هاي ما نيازي به مراقبت پليس ندارد، كدام دزد ناشي براي سرقت از خانه هاي ما وقت تلف مي كند! ولي از كيسه ما براي تامين امنيت مالي و جاني پولداراني كه از ماليات فرار مي كنند، هزينه مي شود، برج هاي سر به فلك كشيده، خانه هاي لوكس و اشرافي، ويلاهاي فوق مدرن در خوش آب و هواترين نقاط كشور و… نفسي تازه كرد و گفت؛ مي دانم عجله داري، اما فقط يك سؤال ديگر و پرسيد؛ به نظر شما اگر بازاريان مغازه هاي خود را براي هميشه تعطيل كنند، چه حادثه تلخ و ناگواري اتفاق مي افتد؟! گفتم؛ درباره همه آنها اينگونه قضاوت مكن، گفت؛ سؤالم درباره همان يك عده اي است كه هر وقت پاي ماليات دادن به ميان مي آيد، كركره ها را پائين مي كشند و معركه مي گيرند. سؤال سختي بود، شايد به اين علت هيچوقت به آن فكر نكرده بودم. جوان پرشور به كمكم آمد و گفت؛ اكثر بازاريان فقط واسطه فروش كالا هستند. اهل توليد كه نيستند.

دولت مي تواند در نقاط مختلف شهر مراكز فروش تأسيس كند، يعني همان كاري كه در ايام نوروز انجام مي دهد. با اين اقدام، علاوه بر توليد شغل براي بسياري از جوانان بيكار، قيمت ها نيز كنترل مي شود و ماليات هم با محاسبه دقيق و استفاده از سيستم «باركد» به آساني و كاملا عادلانه دريافت خواهد شد…. اندكي درنگ كردم، پاسخ سؤالش سخت نبود «اگر بازاريان مغازه هاي خود را براي هميشه تعطيل كنند چه حادثه تلخ و ناگواري اتفاق مي افتد»؟! با اطمينان جواب دادم؛ هيچ!!

*…برای خواندن کل مقاله کلیک کنید…*