به گزارش تحریریه، تارنمای «oltnews» نوشت، چین قصد دارد به سرعت در دنیای جدید بانک مرکزی ارزهای دیجیتال جای -Central Bank Digital Currencies (CBDC)- خود را باز کند. این امر به خارجی ها اولین شانس واقعی برای پرداخت با استفاده از رنمینبی (پول رایج مردم در داخل چین) الکترونیک صادر شده توسط «بانک خلق چین» (PBOC) را می دهد.
همه بانکداران مشتری محور ممکن است احساس ناامنی کنند زیرا بانک مرکزی ارزهای دیجیتال می تواند صنعت آنها را به طور قابل توجهی مختل کند.
مدل‌های جدید ارزهای دیجیتالی برای ورود به بازار پیشنهاد داده می شود که نگهداری و معامله آنها آسان و ارزان باشد. در چنین شرایطی آنها قادر می شوند تا مبنای قدرت پول های رایج ملی را تغییر دهند.
برنامه طولانی مدت چین برای توسعه رنمینبی الکترونیک بخشی از یک چالش بزرگ تر در زمینه نفوذ مالی ایالات متحده است. این همچنین پاسخی دفاعی به رشد سیستم های پرداخت خصوصی در چین، به ویژه «علی پی» (Alipay) به عنوان یک سکوی پرداخت است. علی پی یک سکو پرداخت تلفن همراه و آنلاین شخص ثالث و مشابه با پیپال و یکی از روش های پرداخت ارزی و انتقال ارز به خارج کشور است که در چین استفاده می شوند.
دموکراسی های توسعه یافته نیز می ترسند که ارزهای خودشان تا حدی در یک دوره تناوب با عرض های دیچیتالی دیگر جایگزین شوند. آنها در فکر ایجاد «ارز دیجیتال بانک مرکزی» (CBDC) های خود هستند. مطالعات امکان سنجی در اتحادیه اروپا، انگلستان و حتی به صورت غامضانه در ایالات متحده در حال انجام است.
چرا همه این مسائل برای بانک ها مهم است؟ اگر آنها می توانند معاملات متوسط را به پزو و ریال انجام دهند، چرا این کار را با ارزهای دیجیتال انجام نمی دهند؟ بسیاری از بانک های آمریکایی در حال آماده شدن برای تجارت بیت کوین هستند. در اروپا، بانک ها احتمالا همانطور که با پول نقد معمولی عمل می کنند، از یوروهای دیجیتالی استفاده خواهند کرد.
مشکل این است که نظریه پردازان به طور کلی فکر می کنند بانک های مرکزی باید جمع آوری کننده سپرده های جزئی برای بانک مرکزی ارز دیجیتال خود شوند تا سرمایه اصلی و حیاتی را در این زمینه به دست آورند. دریافت سپرده های جزئی از قرون وسطی فعالیت اصلی بانکداران در اروپا بوده است.
هنگامی که نرخ بهره پایین یا وحشت مالی حاکم است، داشتن حساب سپرده در بانک مرکزی اروپا یا بانک های وابسته به آن برای بسیاری از اروپایی ها جذاب به نظر می رسد. بانک های مرکزی در اقتصادهای توسعه یافته با خطر از بین رفتن سپرده های مشتریان سقوط نمی کنند. در مقابل، چندین بانک وام دهنده تجاری از جمله «نوردرن راک» (Northern Rock) و «آنگلو آیریش بانک» (Anglo Irish Bank) شرکت خدمات مالی و بانکداری ایرلندی در جریان بحران مالی از بین رفتند.
به طرز عجیبی، بانک مرکزی ممکن است بی‌ثباتی مالی را به این دلیل وخیم‌تر کند. فرض کنید در یک بحران دیگر، سپرده گذاران به اندازه کافی وحشت زده پول خود را از شعبه بانک محلی خود برای ایمنی بیشتر به بانک ایتالیا منتقل می‌کنند. سپس بانک محلی دچار مشکل بزرگی خواهد شد. براساس مطالعه‌ای که توسط «آندریا فیلتری» رئیس مرکز تحقیقات دارایی در مدیوبانکا (Mediobanca) بانک سرمایه‌گذاری ایتالیایی انجام شد، حدود ۱۱ میلیارد یورو از سپرده به لحاظ نظری در منطقه یورو آسیب‌پذیر هستند.
