فاصله‌گذاری اجتماعی استراتژی‌ای است که دولت برای مبارزه با ویروس کرونا در پیش گرفته است ولی در عمل این استراتژی نه در سطح ارائه خدمات عمومی دولت و نه در ارائه خدمات کسب و کارهای خصوصی به‌ویژه بانک‌ها رعایت نمی‌شود و صرفا به چسباندن چند برچسب بر صندلی مترو و پشت عابربانک‌ها خلاصه شده است.
نمونه بارز این فشرده‌سازی اجتماعی، شلوغی اماکن ارائه‌دهنده خدمات احراز هویت مانند پیشخوان دولت‌ها است که به دلیل رونق بازار سرمایه و استقبال مردم برای ثبت‌نام در سامانه سجام و کارگزاری‌های مربوطه، تقاضای احراز هویت بیشتر شده است نمونه دیگر عدم رعایت فاصله اجتماعی، خسارت انسانی شبکه بانکی است بسیاری از شیوه‌های ارائه خدمات در بانک‌ها یا نهادهای دیگر شامل مراجعه حضوری مشتریان به شعبه محلی برای اثبات هویت خود بوسیله مدرک شناسایی آن‌ها است.
در طی شیوع ویروس کرونا، اما شرکت‌هایی که در حال حاضر خدمات خود را بر بستر آنلاین و موبایل ارائه می‌کنند، و از روش‌های ارائه خدمات در فضای دیجیتال استفاده می‌کنند، در واقع دارای مزیت رقابتی بسیار متمایزی هستند. با این حال، بانک‌ها و دیگر نهادهای دولتی، از عصر دیجیتال عقب مانده و به ارائه خدمات در شعبه وابسته هستند. ولی از آنجایی که، فاصله‌گذاری اجتماعی به شیوه‌ای برای زندگی تبدیل می‌شود، در صنعت بانکداری مخصوصا، رقابتی برای ارائه خدمات بانکی به صورت آنلاین و از طریق اپلیکیشن‌های تلفن همراه بوجود آمده است. پزشکان هنوز هم مطمئن نیستند که این وضعیت تا چه مدتی ادامه خواهد داشت، بنابراین هرچه تعامل شخصی کمتری داشته باشیم، شانس بیشتری برای از بین بردن ویروس کرونا خواهیم داشت.
از این رو، جلوگیری از هرگونه تماس جسمی با افراد یا سطوح برای جلوگیری از گسترش ویروس کرونا ضروری است. بنابراین، در حال حاضر، پدهای تشخیص اثر انگشت راه خوبی برای تأیید تراکنش‌ها نخواهد بود. پس روش‌های احراز هویت بیومتریک بدون تماس مانند صدا، چهره و عنبیه برای تأیید اعتبار پرداخت آنلاین و ورود به سیستم، با تقاضای بیشتری مواجه خواهند بود. با این وجود، اعتماد به همه این ویژگی‌های بیومتریک، استفاده از فناوری‌های تشخیص زنده بودن تصویر ( Liveness Detection ) و تشخیص جعل اجباری خواهد بود، چرا که امنیت احراز هویت بیومتریک بسیار حائز اهمیت است. در واقع افراد جاعل، سعی می‌کنند که از هر فرصتی برای سوءاستفاده از نقاط ضعف در بیومتریک استفاده کنند. بنابراین اثبات اینکه در لحظه یک شخص واقعی است امری ضروری محسوب می‌شود.
تشخیص زنده بودن بوسیله چهره، بین صورت یک شخص زنده و موارد جعلی مانند عکس‌های چاپی، عکس‌های بریده شده، صفحات نمایش، پخش فیلم و ماسک‌ها، بدون مشارکت فعال کاربر، تمایز قائل می‌شود و فرآیند آن شامل تنها یک فریم، مانند یک عکس سلفی است تا از وقوع جعل‌های احتمالی جلوگیری کند.
سرویس یوآیدی و احراز هویت بیومتریک
اکنون که اکثر کشورها به دلیل بحران ویروس کرونا، سیاست‌های قرنطیه در خانه را اعمال کرده‌اند، تعداد افرادی که از خدمات بانکی آنلاین یا با استفاده از تلفن همراه استفاده می‌کنند، روز به روز در حال افزایش است. سرویس یوآیدی با توسعه الگوریتم‌های هوش مصنوعی به ویژه الگوریتم تشخیص زنده بودن تصویر (Liveness Detection)، با استفاده از بیومتریک چهره، زیرساخت احراز هویت دیجیتال کاربران را فراهم کرده است. مهمترین مزیت این الگوریتم امکان تشخیص جعل هویت و جلوگیری از سوءاستفاده‌های هویتی است.
این سرویس به دولت و کسب و کارها کمک می‌کند که با احراز هویت غیرحضوری استراتژی‌هایی مانند فاصله‌گذاری اجتماعی را به طور کامل اجرا کرد و از طرفی با فراهم کردن امکان پرداخت غیرحضوری و بدون تماس ریسک انتقال این ویروس به شدت کاهش یابد.
