ایرانی بودن تنها افتخار ماست!

حدود ۱۰ روز پیش بود که خبری در رسانه ها منتشر شد با این مظمون که فیروز نادری دانشمند ایرانی ناسا به عنوان مسوول اکتشافات سازمان فضایی آمریکا انتخاب شده است.

به گزارش بانکی دات آی آر، پیش از آن هم خبری روی خروجی بسیاری از خبرگزاری ها رفت که ساناز اهری،دختر جوان ایرانی، با پیشنهاد مدیران گوگل از این پس یکی از کارکنان این غول جستجوی اینترنتی خواهد بود.

احساس شما ازشنیدن چنین خبرهایی درباره ایرانیان مقیم خارج چیست؟ افتخار می کنید؟ بی تفاوت هستید؟ یا رشک می ورزید؟

مطمئنا کم نیستند تعداد ایرانیانی که در سراسر دنیا زندگی می کنند و کم نیستند ایرانی هایی که، بسته به رشته تحصیلی و تخصص خود، در پست های مهم و کلیدی سازمان ها، شرکت ها و نهادهای بین المللی فعالیت می کنند.

از پروفسور سمیعی، جراح مغز و اعصاب و رئیس انجمن پزشکان مغز و اعصاب آلمان گرفته تا همین ساناز اهری ۲۹ ساله که به تازگی به پستی بسیار مهم در گوگل رسیده است، همگی ایرانی یا دست کم ایرانی تبارهایی هستند که در جای جای دنیا به فعالیت های گوناگون می پردازند.

اما پرسش مهمی که پیش می آید این است که دستاورد این ایرانی ها برای کشورشان، البته اگر خودشان قبول داشته باشند که کشورشان ایران است، چیست؟

اینکه انوشه انصاری به عنوان نخستین زن به فضا می رود یا اینکه فرح کریمی به عنوان نماینده پارلمان هلند فعالیت می کند، تاثیر چندانی نه بر شیوه زندگی ما دارد، نه اقتصادمان را بهبود می بخشد و نه استرس های زندگی مان را کمتر می کند. تنها عایدی این موضوع این است که با شنیدن چنین خبرهایی حداکثر به ملیت و ایرانی بودن خود افتخار می کنیم و احساس غرور به ما دست می دهد که وجه مشترکی با کسانی داریم که در خارج از مرزهای این سرزمین زندگی موفقی دارند.

البته از کنار این احساس غرور نمی توان به سادگی گذشت. ملیت مشترک، با تاکید بر این موضوع که اگر آنان (ایرانیان موفق خارج از کشور) خود را ایرانی بدانند، مسئله کوچکی نیست، اما نکته اینجاست که نباید اجازه داد این احساس غرور به نوعی خود شیفتگی بدل شود که نه تنها نتیجه اش سازندگی و ایجاد انگیزه برای مردم و به ویژه جوانان نخواهد بود، بلکه تاحدی باعث می شود از موضع قدرت به همه چیز نگاه کنیم.

از سوی دیگر بعضی از این افراد اساسا از ایران خارج شده اند تا دیگر نشانی از ایران نداشته باشند و به عنوان شهروند کشوری دیگر شناخته شوند ، این افراد دوست دارند هر چه بیشتر ایرانی بودن خود را انکار کنند ، و چه بسا همین انکار باعث پیشرفت آنها در پست های کلیدی شرکت های مهم در خارج از کشور باشد.

با احترام به همه کسانی که خواسته یا ناخواسته نام این سرزمین را بر بلندای افتخار می رسانند باید گفت بهتر است به جای اینکه به نوشتن و انتشار نام این افراد در دنیای واقعی و مجازی قناعت کنیم، در تلاش باشیم تا رژف اندیشانه تر به موضوع نگاه کنیم. کمی به این فکر کنیم که به جز احساس افتخار – برفرض اینکه چنین احساسی به ما دست دهد – دیدن، شنیدن یا خواندن نام این چهره ها می تواند رهاوردهای دیگری هم برای ما “ایرانیان” داشته باشد.

ما باید بدانیم نه گذشته ی چندهزار ساله و نه ایرانیان موفق در دنیا ، هیچ کدام نمی توانند ارزش و افتخار در این زمان برای ما به حساب بیایند ، همانطور که علی – علیه السلام – فرمودند : ارزش هر کس به قدر همت اوست. آنچه ما را بالا می برد و باعث سرفرازی ما در عصر علم و تکنولوژی می شود ، تلاش ، همت و پشتکار فراوان و خستگی ناپذیر بودن است ، و این روحیه دقیقا همان چیزی است که دشمنان این آب و خاک بیش از هر چیز دیگر از آن هراس دارند

بنابراین سختی هایی که این افراد در مسیر رسیدن به موفقیت ها متحمل شده اند و اراده و پشتکاری که به خرج داده اند و هوش و استعدادی که در راه درست از آن استفاده کرده اند،تنها دستاورد ما از مطالعه ی سرگذشت این افراد می تواند باشد.