پای راست این فرد، سال ۲۰۰۷ پس از سکته مغزی و تجمع لخته خون قطع شد. او که حالا ۵۴ ساله است می تواند بدود، دوچرخه سواری و حتی کوهپیمایی کند. حرکت پای مصنوعی او طبیعی و بسختی قابل تشخیص است.
وی می گوید: “با این پا می توانم ناهمواری زمین زیر پایم را حس کنم. یا در زمستان خیلی مهم است که می توانم متوجه لیز بودن زمین شوم. می توانم واکنش نشان دهم و لیز یا زمین نخورم”.
پای مصنوعی علاوه بر افزایش تعادل و امنیت، درد طاقت فرسای پس از جراحی قطع عضو را کاملا از بین برده است. این پروتز نتیجه کار پروفسور هوبرت ایگر(Professor Huber Egger) در دانشگاه لینس اتریش است.
ابتدا، جراحان رشته های عصبی باقیمانده پای قطع شده را به بافت های سالم ران پیوند زدند. سپس شش حسگر عصبی در کف پای مصنوعی سبک وزن قرار داده شد. سنسور ها به تحریک کننده هایی درون محفظه ای متصل شده اند که پای قطع شده در آن می نشیند. با هر گام یا فشار، حسگرهای پای مصنوعی به مغز پیام می فرستنند.
پروفسور ایگر که کارشناس اندام های مصنوعی است، می گوید: “نقطه های حساس یا فشار در کف این پای مصنوعی حساس قرار داده شده اند. این نقطه های حساس، تماس با سطح زمین و همچنین حرکت پای مصنوعی را محاسبه می کنند. این اطلاعات به سلول های عصبی و سپس به مغر ارسال می شود. و مغز آن را حس می کند”.
این دانشمند در سال ۲۰۱۲ نیز بازوی مصنوعی که با مغز کنترل می شود ساخته بود. او امیدوار است با جلب همکاری شرکت های کوچک دیگر برای ساخت اندام های مصنوعی، قیمتهای موجود در بازار که بین ده تا سی هزار یورو است، کاهش دهد.
برگرفته از euronet
مترجم: مهرداد دستورانی
