استادی در میان هزار شاگردی که داشت ، همیشه توجه خاصی به یکی از اونها می کرد.
و توجهش اونقدر به اون زیاد بود که مورد اعتراض بقیه شاگردها قرار گرفت.
اونها می خواستند بدونند اون یکی چه فرقی با بقیه داره؟
پس موضوع رو با استاد در میون گذاشتند و پاسخ شنیدند که :
فقط اونه که چشم از چشم دل من بر نمی داره!
شاگردها که اصلا متوجه حرف استاد نشده بودند ، تصمیم گرفتند از اون به بعد چشم از استاد برندارند!
و با تقلید از همه کارای استاد ، قصد داشتند جلب توجه بیشتری بکنند.
مثلا وقتی استاد سرش رو می خاروند ، نهصد و نود و نه نفر همزمان سرشون رو می خاروندند!
و اگه استاد خمیازه می کشید…!
یه روز که استاد در حال تدریس بود ، صداهای مهیبی شنیده شد و فریاد کسائی که می گفتند زلزله ، زلزله!
استاد و اون یه دونه شاگرد مخصوص از جاشون تکون نخوردند ولی بقیه هر کدوم به گوشه ای پناه بردند تا از زلزله در امان بمونند.
سرو صدا که خوابید ، استاد با صدای بلند خندید و گفت :
دیدید همه تون باختید!
حالا برگردید سرجاتون.
و رو به پشت بام کرد و گفت :
شما هم بیائید پائین!
چند نفر طبل زن از پشت بام پائین آمدند و معلوم شد استاد فرزانه باهاشون هماهنگ کرده بود که همزمان طبل ها رو به صدا در بیاورند
و فریاد بزنند زلزله ، زلزله!
بعد هم استاد رو به شاگردها کرد و گفت :
دیدید فقط اون بود که چشم از چشم دل من برنداشت؟
و چون من نشسته بودم اونم از جاش تکون نخورد.
آخه اونقدر غرق در من بود که جز من و حرف های من چیزی رو نه می دید و نمی شنید.
آره عزیز دلم ، ماها وقتی کاری رو انجام می دیم حواس مون به ده جای دیگه پرته.
پس نه کامل انجامش می دیم ، نه از اون لذت درست و حسابی می بریم.
کاشکی یاد بگیریم خودمون رو غرق بکنیم توی کارائی که انجام می دیم.
کاشکی راه که می ریم دور و برمون رو خوب ببینیم ، بشنویم و لمس و حس کنیم ، پاهامون زمین رو نوازش کنند ، تا اونم قدرت و طراوتش
رو بهمون هدیه کنه!
کاشکی وقتی کسی باهامون حرف می زنه تک تک حرف هاش رو بشنویم و ببلعیم تا با هم همدل بشیم.
کاشکی وقت خلوت با اون لطیف بزرگ ، فقط با اون باشیم و غرق عشقبازی با محبوب آسمونی مون.
کاشکی بشیم شاگرد مخصوص آسمون!
و کاشکی آگاهانه از لحظه لحظه های زندگی مون بهره ببریم.
آخه اونوقت زندگی خیلی قشنگ و شیرین و خواستنی می شه.
