از دوران کودکی در بسیاری از متون سنتی به عنوان دوران گذر نام برده می‌شود که البته دولت‌ها هم در حوزه‌هایی که با کودکان سرو کار دارند نیز بر این مساله تاکید داشته‌اند که کودکی دوران گذر به بزرگسالی است و نهادها و ساز و کارها نیز با همین رویکرد و در همین راستا تعریف و طراحی شده‌اند و به نظر می‌رسد اساس بحران کودکی نیز ناشی از همین تلقی از دوران کودکی است. کودکی فقط دوران گذار نیست بلکه بخشی مهم از زندگی هر انسانی نیز می‌باشد، که باید متناسب با شرایط از آن لذت ببرد.

گرچه آموختن شاید مهمترین وجه آن باشد، که به باور نگارنده این امر یکی از مهمترین وجوه زندگی انسانی است، اما نباید فراموش کرد که هر چند کودکان آینده‌ساز هستند و امیدهای فردا، اما امروز هم زنده‌اند و باید زندگی کنند، نه فقط برای فرداها که برای امروز هم؛ ساز و کار ایدئولوژیک دولت‌ها بنا به گفته “لوئی آلتوسر” بیشتر مایل به دخالت در آموزش کودکان برای حفظ وضع موجود و باز تولید آنچه که هست می‌باشند و بدین واسطه دولت‌ها نگرش مستبدانه‌ای در این زمینه اتخاذ می‌کنند.
به گزارش بانکی دات آی آر به نقل از ایلنا، این مساله در خصوص دولت‌های ایدئولوژیک تغلیظ بیشتری می‌یابد و کودکی را به چالش می‌کشاند. چالشی که البته بیشتر ویرانگر است تا سازنده یک زندگی متعادل برای حال و آینده کودکان.

چگونگی گذران دوران کودکی از شرایط اقتصادی و اجتماعی نیز به شدت تاثیر پذیر است. در بحران‌ها و اتفاقات اقتصادی، اجتماعی و طبیعی کودکان نخستین حلقه آسیب پذیری هستند، چه به لحاظ توانایی محدود آنها در مواجهه با تحولات و عدم درک و شناخت صحیح شرایط و امکان تحلیل وقایع و چه به لحاظ شرایط خاص کودکی و اثر گذاری بلند مدتی که بر جسم و ذهن و روان آنان گذارده می‌شود. این اثرات به خصوص در شرایطی که حمایت‌های عمومی نباشد و دولت‌ها برنامه و بودجه مناسبی برای حمایت از این بخش از جمعیت نداشته باشند مخرب‌تر است.

در کشور ما هر دو ساز و کار مخرب به خصوص در خلا نهاد حمایتی مناسب علیرغم درصد بالای کودکان(حدود ۲۸ در صد کل جمعیت)،دوران کودکی را با بحران مواجه ساخته است. از یک سو شرایط بد اقتصادی و توزیع نا برابر درآمد و امکانات و سیاست‌های خطایی که به افزایش فقر انجامیده بر جنبه‌های مختلف کودکان تاثیر گذاشته است.

افزایش فقر از یک طرف به افزایش تقاضا برای نیروی کار کودکان می‌انجامد و از سوی دیگر طرف عرضه نیروی کار کودکان (خانواده‌ها) را نیز بیشتر نیازمند کار کودکان کرده است. بدین واسطه وجود کودکان خارج از چرخه تحصیل استمرار می‌یابد و به تعداد آنان افزوده می‌شود. در کنار آن کودکانی نیز که در خانوارهای با درآمد بالاتر زندگی می‌کنند با رویکرد مصرف‌گرایی شدید مواجه‌اند و به نوعی تشکیل دهنده بازار کالاهای مصرفی غیر ضروری‌اند. هر دو روی سکه (درا و ندار ) کودکی را به چالش می‌کشد.

========== اخبار مرتبط ==========

آگهی بانک مسکن ؛ تهدیدی جدید برای والدین !

گفتگوی با یک مفسد و دانه درشت اقتصادی!

پرفروش ترین اسباب بازی های دنیا-۱

پرفروش ترین اسباب بازی های دنیا-۲

خطری که در کمین کودکان است

تصویر/توکلی وکودک کار

=============================

موضوعی که هر دو کودک دارا و ندار قربانی آن هستند. تشدید روحیه خشونت ورزی توسط نهادهای مختلف فرهنگی و آموزشی( از آموزش و پرورش گرفته تا صدا و سیما و….)،اولویت آموزش‌های نظامی به کودکان به جای آموزش مهارت‌های زندگی و حتی آموزش‌های خشونت ورزانه از بدو کودکی توسط برخی نهادهایی که داعیه اجتماعی نیز دارند، آموزش‌هایی که در واقع پایمال کردن حقوق مسلم کودکان در جهت رشد فردیت و انسانیت آنان است، نمونه‌ای از این روش‌های مخاطره آمیز است، که “کودکی” را به بحران می‌کشد؛ در این بین نرده‌های مدارس دیگر حفاظی برای امنیت کودکان نیست، بلکه جداکننده کودکانی است که از داخل در تکاپوی گریز از مدرسه هستند و کودکانی در خارج از آن که در تلاش برای ورود به مدرسه‌اند.

امسال در روز جهانی کودک کودکانمان در شرایطی به سر می‌برند که از هرزمان دیگری کودکی‌شان در مخاطرات جدی‌تری قرار دارند. حذف یارانه‌ها وقانون هدفمند کردن یارانه ها و وضعیت نامساعد اقتصادی بی گمان اثرات مستقیم و اولیه خود را بر زندگی کودکانمان نشان خواهد داد و این در حالی است هیچ برنامه‌ای برای حمایت از آنها در مقابل این شوک‌های ویرانگر وجود ندارد، خلایی که می‌بایست افکار عمومی را متوجه آن کرد و جای خالی آن‌را بیشتر گوشزد کرد. “کودکی” در بحرانی عمیق‌تر فرو خواهد رفت اگر امروز هم اندیشه‌ای نکنیم.