سایت سیاست خارجی (Foreign Policy) و بنیاد صلح (Peace Fund) در ششمین همکاری سالانه خویش، شاخص آسیب پذیرترین کشورها و یا به عبارتی، دولت های ورشکسته را منتشر کرده اند.

به گزارش سایت بانکی دات آی آر به نقل از سایت «سیاست خارجی»، در فهرست کشورهای ورشکسته، کشور سومالی در رتبه نخست است و کشورهای سودان، چاد و زیمبابوه در رتبه دوم تا چهارمند.

علاوه بر این، کنگو، افغانستان، عراق و جمهوری آفریقای مرکزی در رده پنجم تا هشتم قرار گرفته اند و گینه و پاکستان هم در رده نهم و دهم هستند.

بنا بر این گزارش، این طبقه بندی بر پایه دوازده شاخص صورت گرفته است که از میان این شاخص ها، می توان به نقض حقوق بشر، نرخ پناهندگی، تنزل وضعیت اقتصادی، خدمات عمومی، دخالت خارجی و وضعیت امنیتی اشاره کرد.
در شاخص جمعیت، کنگو بدترین نمره را دارد، به گونه ای که ۵۰ درصد جمعیت این کشور زیر چهارده سال هستند.
در شاخص آوارگی، سومالی رتبه نخست را داراست، چرا که حدود یک چهارم مردم این کشور در جنگ های داخلی آواره و نابود شده اند.

در شاخص وجود حکومت های غیر قانونی افغانستان و سومالی در عنوان بدترین با هم شریک هستند.
در شاخص فرار مغزها، زیمبابوه با فرار یک پنجم از نخبگانش، بدترین رتبه را دارد. در خدمات رسانی عمومی، نیجر بدترین نمره و در نابرابری سومالی و کنگو، رکورد دار بدترین ها هستند. در حقوق بشر، سومالی و سودان و در تنزل شرایط اقتصادی کره شمالی، سومالی و زیمبابوه بدترین هستند.
در شاخص دخالت خارجی نیز طبیعتا افغانستان، بدترین شرایط را داراست.

ذکر این مطلب نیز لازم است که در این رتبه بندی، کشورمان در رده سی و دوم است؛ بدین معنی که ایران سی و دومین کشور دنیا از لحاظ آسیب پذیری در بین ۱۷۷ کشور دنیاست.

البته باید خاطرنشان نمود که این شاخص ها در بخشی، عمدتا با نگاه غربی طراحی و سرانجام ارزیابی شده است؛ مثلا در بحث حقوق بشر، نگاه غربگرایانه به حقوق بشر، به عنوان شاخص در نظر گرفته شده و این در حالی است که در نگاه یک فرد ایرانی با نگاه اسلامی، اتفاقا در غرب، بزرگترین موارد نقض حقوق بشر همچون مبارزه با حجاب بانوان آشکارا و عملا رسمیت قانونی یافته است.

علاوه بر این، آمار های این مراکز نیز دقت و شفافیت لازم را ندارد و گاه با غرض ورزی همراه است. با وجود این، باید گفت، برخی شاخص های این برآورد نیز قابل توجه است.