سیستم تبادل ارز برتون وودز

در گذشته اساس کار بر این بود که هر کشور می توانست به ازای میزان طلایی که داشت، اسکناس چاپ کند و هر شخص می توانست در ازای اسکناس از بانک طلا دریافت کند . اما مشكل زماني به وجود مي آمد كه اگر در یک زمان مراجعه کنندگان زیادی تقاضای تبدیل اسکناس به طلا می کردند ، خزانه تخلیه شده و میزان تورم افزایش می یافت؛ به عبارتی نرخ طلا ، موجب افزایش یا کاهش نرخ ارزهای مختلف می شد.

. به دلیل مشکلات فراوان این سیستم ، در جولای ۱۹۴۴ ، کشورهای متحد شامل آمریکا ، بریتانیای کبیر و فرانسه طی کنفرانسی که در برتون وودز بر پا شد ، پیمانی به تصویب رساندند. در این پیمان که با نام برتون وودز معروف شد ، یک ارز مشترک که دلار بود انتخاب و ارزهای دیگر برحسب دلار ارزش گذاری شدند.

برای مشخص کردن ارزش دلار از طلا استفاده می شد ، بدین صورت که ارزش هر اونس طلا ۳۵ دلار تعیین شد.
در این پیمان کشورهای عضو پذیرفتند که محدوده تغییر ارزش ارزهای خود را درصد مشخصی ( کمتر از ۱۰% ) در نظر بگیرند و تغییرات بیشتر از محدوده را مهار کنند.

این سیستم باعث بروز مشكلات فراواني شد. براي مثال در صورت بروز مشكلات اقتصادي در هر يك از كشور ها ارزش ارز آن كاهش مي يافت و خريداران حاضر به تبديل آن ارز با نرخ مصوب در بازار هاي جهاني نمي شدند تا سال ۱۹۶۷ که شخصی به نام پروفسور ( میلتون فریدمن ) به بانک شیکاگو مراجعه کرد و زمانی که ارزش پوند کم شده بود در خواست وام پوند کرد.

وی در نظر داشت که از افزایش نرخ پوند استفاده کرده و سود ببرد، اما بانک با اعطا ی وام مخالفت کرد و پیمان برتون وودز نقض شد . گسترش بازار جهانی و تبادلات ارزی باعث شد که رفته رفته اين پیمان اعتبار خود را از دست بدهد.