دستگاه های پخش موسیقی از فونوگراف تا آی پاد + عکس

در سال ۱۸۷۷، اولين فونوگراف توسط توماس اديسون اختراع شد. فونوگراف اولين روش براي ضبط و پخش صدا به‌شمار مي‌آمد. اختراع جديد، شهرت بين‌المللي را براي اديسون به همراه داشت. او با فونوگراف خود به نقاط مختلف كشور سفر كرد و حتي در سال 1878 به كاخ سفيد دعوت شد تا اختراع خود را براي Rutherfor B. Hayes رييس‌جمهور وقت آمريكا به نمايش بگذارد.

فونوگراف در زمان خود ابداع بسيار هيجان‌انگيزي به‌نظر مي‌رسيد، اما تنها براي يك‌بار پخش مناسب بود و كيفيت صداي وحشتناكي داشت. ده سال پس از اختراع فونوگراف، اميل برلينر گرامافون را معرفي كرد. او اولين مخترعي بود كه ضبط روي سيلندرها را متوقف و اين‌كار را روي ديسك‌هاي تخت انجام داد. اولين ديسك‌هاي مورد استفاده او از شيشه ساخته شده بودند. بعدا ماده مورد استفاده براي ساخت ديسك‌ها به فلز روي و در نهايت به پلاستيك تغيير پيدا كرد.

در سال ۱۹۵۴، I.D.E.A اولين راديوي ترانزيستوري قابل حمل را معرفي كرد. اين راديو كه با نام Regency TR-1 شناخته مي‌شد، به يك تيونر AM آنالوگ مجهز بود و ابعادي معادل 1,25×5×3 اينچ داشت. در يك پيش‌بيني عجيب در مورد وقايع آينده (به‌طور خاص درباره آي‌پاد صحبت مي‌كنيم)، Regency در طول سال‌ها با تنوع گسترده‌اي از رنگ‌ها عرضه مي‌شد.

در سال ۱۹۶۲، ضبط نوار آنالوگ چند تراكي در استوديوهاي صدابرداري آغاز شد. ايده يك ضبط‌كننده چند تراكي و تجربيات مربوط به آن در اواخر دهه 1940 توسط يك گيتاريست، مخترع و آهنگ‌ساز با نامLes Paul آغاز شد. گروه‌هاي مشهوري مانند بيتل‌ها به‌طور گسترده‌اي از اين تكنيك براي ضبط موسيقي‌هاي خود استفاده كردند. پس از اين دوره، تقريبا تمام موسيقي‌هاي مشهور با همين روش ضبط مي‌شدند.

در دهه ۷۰ و ۸۰ ميلادي، شركت سوني به‌عنوان سلطان كوچك‌سازي محصولات الكترونيكي در نظر گرفته مي‌شد. آن‌ها اولين سيستم موسيقي قابل حمل مستقل خود يعني پخش‌كننده كاست TPS-L2 Walkman را در سال 1979 عرضه كردند.نوآوري اصلي واكمن به اندازه آن مربوط مي‌شد كه تنها اندكي از خود نوار كاست بزرگ‌تر بود. اين محصول به يك هدفون سبك و قابل حمل مجهز بود و براي كار از باتري‌هاي AA استفاده مي‌كرد. واكمن اوليه با قيمت 33000 ين به‌فروش مي‌رسيد كه معادل 274 دلار امروزي است.

با غلبه CDها بر نوارهاي كاست در هر دو حوزه كيفيت صدا و محبوبيت، شركت سوني احساس كرد كه نياز دارد خط محبوب واكمن خود را با نسل جديدي به‌روزرساني كند.در سال 1984 يعني يك‌سال پس از معرفي ديسك‌هاي فشرده، اين شركت پخش‌كننده CD قابل حمل خود با نام D-50 را معرفي كرد كه اولين پخش‌كننده موسيقي ديجيتال قابل حمل به‌شمار مي‌آيد.اين محصول كه تنها كمي از يك قاب CD‌ بزرگ‌تر بود، تمام كيفيت صوتي عالي كه ضبط‌هاي ديجيتال قادر به تامين آن بودند را فراهم مي‌كرد.

برخلاف چيزي كه اكثر مردم تصور مي‌كنند، اولين پخش‌كننده موسيقي با حافظه Solid State توسط شركت‌هايي مانند اپل، دياموند يا كريتيو معرفي نشد. در واقع يك شركت كره‌اي با نامSaeHan Information Systems براي اولين بار چنين محصولي را ارايه كرد كه بعدا با نام Eiger Labs. به آمريكا راه پيدا كرد. MPMan اولين پخش‌كننده MP3 تاريخ بود. اين ابزار به 32 مگابايت حافظه مجهز بود كه در زمان خود حجم بسيار بالايي محسوب مي‌شد. MPMan همچنين توانايي ذخيره‌سازي 8 تراك موسيقي با طول متوسط را داشت.

در ماه اكتبر سال ۲۰۰۱، شركت اپل با معرفي آي‌پاد بزرگ‌ترين شوك را به رسانه موسيقي وارد كرد. محبوبيت آي‌پاد به‌سرعت افزايش يافت و در طول يك دوره 7 ساله بيش از 14 نسخه مختلف از آن با خصوصيات و قابليت‌هاي متفاوت معرفي شدند. آي‌پاد كار خود را با مدل كلاسيك شروع كرد كه ظرفيت‌هاي مابين 5 تا 40 گيگابايت داشتند.

با توجه به انفجار چشمگير بازار مدياپليرهاي قابل حمل، مايكروسافت نيز تلاش كرد تا سهمي از اين بازار را به‌دست آورد. اولين نسل از پخش‌كننده‌هاي ديجيتال اين شركت با نام Zune توسط مايكروسافت توسعه يافته و با همكاري نزديك شركت توشيبا توليد شد.با وجود تلاش‌هاي گسترده مايكروسافت، Zune نتوانست به همان سطح از محبوبيت مدياپليرهاي ديگري مانند آي‌پاد دست پيدا كند. به‌رغم شايعات مختلفي كه از سال 2010 درباره نسخه دوم اين ابزار وجود داشت، هنوز Zune 2 به بازار راه پيدا نكرده است.

پس از عرضه بسيار موفق گوشي‌هاي آي‌فون، شركت اپل تصميم گرفت همان اينترفيس لمسي را در خط مدياپليرهاي مشهور و محبوب آي‌پاد خود نيز تجربه كند. نتيجه اين تصميم، عرضه آي‌پاد تاچ بود كه در سال 2007 روانه بازار شد و از نظر ظاهري شباهت بسيار زيادي به آي‌فون داشت، اما فاقد قابليت‌هاي ارتباطي سلولي آن بود. آخرين نسل از آي‌پاد تاچ از همان سيستم عامل iOS مورد استفاده در آي‌فون 4 بهره مي‌گيرد.

مجله شبکه