روزی که "علی ترکه" از فوتبال پولدار شد!!

از زمانی که فوتبال حرفه‌ای و پول بی‌حساب و کتاب وارد این عرصه شد، همه را به حضور در پیرامون این ورزش پرطرفدار ترغیب کرد. شاید یکی از عوامل جذابیت فوتبال را بتوان به‌طور واضح «فاکتور تاثیرگذار پول» دانست.

این را می‌توان از لابه‌لای حرف‌های علی مختارپور ملقب به «علی ترکه» به وضوح فهمید. کسی که در حال حاضر یکی از به اصطلاح «پول‌بگیران» حرفه‌ای فوتبال است! وقتی می‌گوید «در فوتبال پول هست، همه می‌آیند پس من هم می‌آیم»، انگشت روی متغیر تاثیرگذار پول می‌گذارد!‌

خودت را معرفی کن ما تو را به نام «علی ترکه» می‌شناسیم!

من علی مختارپور هستم. ۳۱ساله متولد سال۱۳۵۹. اصلیتم ترک است و در شهرک اندیشه ساکن هستم.

شغلت واقعا همین پول گرفتن است؟

صبح‌ها در همین شهرک اندیشه روزنامه پخش می‌کنم. از یک کیوسک روزنامه‌فروشی روزنامه‌ها را تحویل می‌گیرم و بین مغازه‌ها و مراکز شهرداری پخش می‌کنم.

از این کار چقدر درآمد داری؟

روزی ۱۰‌هزار تومان می‌گیرم، یعنی ماهی 300‌هزار تومان. چون صبح‌ها بیکار هستم و از فوتبال هم خبری نیست این کار را انجام می‌دهم و گرنه 300‌هزار تومان پول زیادی نیست!

پس شغل اصلی‌ات «شیتیل‌گرفتن» از فوتبالیست‌هاست؟!

اسمش رو نمی‌شه این گذاشت! شغلم «یه هشت دست، پروینه!!» میرم تشویق می‌کنم و خدا پدرشونو بیامرزه، بهم پول میدن!

از چه سالی این کار را انجام می‌دهی؟

تقریبا از سالی که لیگ حرفه‌ای شد. از سال 80-79 بود. می‌رفتم سر تمرین پرسپولیس و تشویق می‌کردم. اونا هم هر وقت درخواست کردم پول دادند.

اولین پول را از چه کسی گرفتی و چقدر بود؟

از علی پروین. یادم هست ۱۰هزار تومان پول‌داد که آن زمان پول زیادی بود. همین بود که باعث شد این کار را ادامه بدهم. سال80 هم یک‌بار علی کریمی یک تراول 50هزار تومانی به من داد. خیلی پول بود. دیدم درآمد خوبی در این کار است، از آن به بعد دیگر تقریبا کارم این شد!

از این کار چقدر درآمد داری؟ ماهی چقدر از این راه به‌دست می‌آوری؟

تقریبا ماهی یک الی یک و نیم میلیون تومان! زیر یک میلیون نمی‌گیرم! خوشبختانه فوتبالی‌ها اکثراً پولدار هستند و دست و دلباز. خدا پدر و مادرشان را بیامرزد که هوای ما را دارند!

از این‌کار بدت نمی‌آید یا خجالت نمی‌کشی که از کسی درخواست پول کنی؟

نه، چرا بدم بیاد یا خجالت بکشم؟! من می‌روم و تشویق می‌کنم، فوتبالی‌ها هم لطف دارند و بابت این‌کار به من پول می‌دهند. این‌طور نیست که گدایی کنم. من دارم پول کارم را می‌گیرم. درآمدش هم که خوب است. چرا بدم بیاید!

خود فوتبال را هم دوست داری؟

بله، فوتبال را دوست دارم چون‌که پول تو فوتبال است! مثل همه که به‌خاطر پول به سمت فوتبال می‌آیند، من هم به‌خاطر پول فوتبال را دوست دارم!

کمترین مبلغی که می‌گیری چقدر است؟

دیگر کسی کمتر از هزار تومان نمی‌دهد و الان که پول خرد کمیاب شده اکثرا از 5هزار تومان به بالا می‌دهند! حتی 150هزار تومان هم یک‌جا از یک نفر گرفته‌ام!

دقیقا چه اتفاقی افتاد که این کار را به عنوان یک شغل انتخاب کردی؟

بعد از این‌که چند بار از علی پروین و علی کریمی مبالغ خوبی گرفتم،‌ حدودا سال81 بود که در ختم یکی از پیشکسوتان رفتم و دو ساعت کار کردم. آخر سر 200هزار تومان به من دادند که سریع گذاشتم در بانک! دیدم چه کاری از این بهتر و از آن به بعد بود که به‌خاطر تراول وارد این کار شدم!

پس زحمت هم به‌خاطر پول می‌کشی؟

دقیقا. من در خیلی از مجالس ختم فوتبالیست‌ها حاضر می‌شوم و کار می‌کنم. خرما می‌چینم،‌ حلوا پخش می‌کنم، دسته‌گل‌ها را مرتب می‌کنم و در پایان وسایل را جمع می‌کنم. در حین مراسم پول می‌گیرم، آخر سر هم صاحب مجلس پول خوبی بابت کارم به من می‌دهد.

بیشتر کجاها پول بهتری می‌گیری؟

در مراسم ختم. خدا ناصرخان حجازی را بیامرزد. در مراسم ختم ناصرخان یک میلیون تومان پول جمع کردم!

از کجا باخبر می‌شوی که مراسمی برگزار می‌شود؟

کار دیگرم پخش روزنامه‌هاست. روزنامه‌ها را می‌خوانم و یا از طریق خود فوتبالیست‌ها باخبر می‌شوم. کار سختی نیست چون در بطن این ماجراها قرار دارم از مراسم باخبر می‌شوم. تقریبا می‌شود گفت خودم به همه خبر می‌دهم!

بیشترین پول را تا حالا از چه کسی گرفته‌ای؟

آقای زنونی یک‌بار 100هزار تومان داد و آقای عظیم‌زاده صاحب گالری فرش هم 500هزار تومان داد!!

کمترین پول را چه کسی به تو داده است؟

پیشکسوتان کمتر پول می‌دهند مثل آقای جاسمیان که معمولا هزار تومان می‌دهد!

تا حالا شده که برای گرفتن پول کتک هم بخوری؟

نه، شده پرخاش کنند یا بی‌محل عبور کنند اما تا حالا برخورد بدی نکردند.

چه کسانی خوب پول می‌دهند هر بار که پیش آن‌ها می‌روی؟

امیرخان قلعه‌نویی، ‌دایی فرهاد(کاظمی)، آقای هدایتی و آقای انصاری و البته اکبرآقا انصاری پدر علی‌آقا به اضافه فتح‌ا…‌زاده که همشهری ماست و آقای عابدینی جزو کسانی هستند که خوب پول می‌دهند. زیر 50هزار تومان نمی‌دهند!

و آن‌هایی که پول نمی‌دهند؟

علی دایی و مایلی‌کهن به اضافه محمودخان یاوری اصلا پول نمی‌دهند و ما هم سمت آن‌ها نمی‌رویم.

گفتی ما؟

بله، من و کوروش یک تیم کاری هستیم و معمولا با هم به این مکان‌ها می‌رویم!

از این‌کار تا حالا چقدر درآمد داشتی؟

حدود ۱۵میلیون تومان پس‌انداز کردم!

محمود هداوند: تا حالا یک ریال پول مفت هم نگرفته‌ام!

آخر شب از خستگی مثل مرده در رختخواب می‌افتم!

در میان کسانی‌که در حاشیه فوتبال درآمد کسب می‌کنند، افرادی وجود دارند که برای پولی که به‌دست می‌آورند، زحمت می‌کشند و اتفاقا بیشتر اوقات کمتر از زحمتی که می‌کشند، عایدی مالی دارند. یکی از آن‌ها محمود هداوند بوقچی استقلال و تیم ملی است که در حاشیه مسابقات یونس شکوری یک‌پای ثابت بوده و 17سال است در این مسابقات حضور دارد.

شما را باید جزو دسته لیدرها بدانیم؟

من لیدر نیستم. بوقچی هستم و ۴۵سال سابقه این‌کار را دارم. در کارم یک حرفه‌ای هستم و کارم را از همه بهتر بلدم اما چیزی در این میان و به موازات زحمتی که می‌کشم به من نمی‌دهند. من خودم یک استادیوم را بدون حضور لیدر می‌چرخانم.

شما را همیشه در مسابقات جام پیشکسوتان دیده‌ایم.

بله، من ۱۷ سال است در این مسابقات حضور دارم و از سر ظهر تا ابتدای شب بوق و طبل میزنم و نان حلال به خانه‌ام می‌برم. شب که به خانه می‌رسم از خستگی عین مرده در رختخواب می‌افتم! از من مسئولین خود مسابقات خواسته‌اند بیایم و اینجا را بچرخانم.

چقدر بابت‌ این کار دریافت می‌کنید؟

در پایان مسابقات مبلغی در حدود ۴۰۰ الی ۵۰۰هزار تومان به من بابت کارم می‌دهند. در حین مسابقات هم خود دوستان که به من لطف دارند مبالغی می‌دهند.

شما را به عنوان لیدر استقلال هم می‌شناسند.

من بوقچی هستم. در باشگاه استقلال حقوق ماهیانه داشتم که آن را قطع کردند. کار اطرافیان حاجی بود، خود او همیشه به من لطف داشته است.

پس معتقدید بابت پولی که می‌گیرید کاری انجام می‌دهید؟

در زندگیم تا حالا یک ریال هم پول مفت از کسی نگرفته و نخواهم گرفت. این شغل من است و زحمت زیادی هم دارد. حساب کنید از سر ظهر تا ابتدای شب بوق زدن و طبل زدن چه انرژی می‌خواهد!

‌سبیلم را چرب کن و حنجره‌ام را بگیر

هیچ جایی مانند محیط ورزش برای افراد شیتیل‌بگیر مکان مناسبی برای کسب درآمد نیست. چرا که نزدیک شدن به ورزشکاران و یا سایر عناصر مرتبط با ورزش برای این افراد کار چندان دشواری نیست و از سوی دیگر هم ورزش جایی است که ‌دیده شدن و شنیده شدن‌ در آن حرف اول را می‌زند و این موضوع باعث می‌شود که افراد شیتیل‌بگیر هم این عرصه را برای جولان دادن خود در نظر بگیرند و در ستایش افرادی که سخاوتمندانه بذل و بخشش می‌کنند از آن‌ها به عنوان افرادی که دست خیر دارند نام ببرند.

اما واقعا دستی که دست این افراد را می‌گیرد دست خیر است؟ ‌چند درصد از این افرادی که دست خیر دارند اگر در جایی که امکان دیده شدن دست‌گیری‌شان وجود ندارد حاضر به دست‌گیری می‌شوند؟ و آیا واقعا افرادی که به سوی این چهره‌های سرشناس دست نیاز دراز می‌کنند، نیازمندند؟

با درآمد میلیونی که برخی از این افراد از این راه به دست می‌آورند قطعا نمی‌توان آن‌ها را در زمره افراد نیازمند قرار داد.

چهره‌های محبوب شیتیل‌بگیر‌ها، معمولا بازیکنان و مربیانی هستند که وجود این افراد را به اصطلاح ‌در دست و بال‌ خود ضروری می‌دانند تا در روز مبادا به کارشان بیاید. و یا مدیران و چهره‌های متمولی که خارج از محیط ورزش آمده‌اند تا در این بین از قبل ورزش به شهرت برسند و ‌حضور این افراد در زیرمجموعه خود را در واقع به نوعی بلندگوی خود تلقی می‌کنند.

شاید این افراد به جز شیتیل دادن به این شیتیل‌خواهان دست سایر نیازمندان را هم گرفته باشند، اما این موضوع به هیچ عنوان توجیه مناسبی برای کمک به این افراد نیست. این‌که چرا افرادی مثل علی دایی و علی کریمی با شیتیل دادن بیگانه‌اند را آیا می‌شود به پای خساست آن‌ها نوشت.

فراموش نکنیم علی کریمی فصل پیش باقی مانده قرارداد خود با استیل‌آذین را بخشید تا خرج امور خیریه شود.

گذشتن از ۳۰۰-۲۰۰ میلیون تومان را کنار ‌بخشیدن نهایتا یک تراول 50هزار تومانی آن هم مقابل چشم عده زیادی از مردم قرار دهید تا مشخص شود چرا یکی علی کریمی می‌شود و کارش می‌شود کار «خیر» و دیگری با هر ضرب و زوری باز می‌شود ریاکار.

این‌که می‌بینیم برخی از مربیان با هر نتیجه‌ای و برخی از مدیران با هر کارنامه‌ای که از خود بر جای می‌گذارند همچنان هوادارانی در میان سکوهای ورزشگاه‌ها دارند نسبت مستقیمی با میزان شیتیلی دارد که قبلا برای روز مبادا داده بودند.

گاهی مواقع هم باور اینکه بعضی از مربیان به هر شهری که می‌روند به طرفه‌العینی هواخواهان سینه‌چاکی پیدا ‌کنند، کمی سخت به نظر می‌رسد مگر آنکه از راه‌های میانبر استفاده کرده باشند. ‌در واقع در بیشتر مواقع این خود افراد هستند که سرشان درد می‌کند برای شیتیل دادن.

گروه مجلات همشهری