چگونه وقتي ناراحت هستيم، بخنديم ؟

انسانها معمولا داراي قدرتي به نام اراده هستند که با تکیه بر آن تحت هر شرايطي، محيط بر آنها تاثير نمي گذارد و هرچقدر اگر اين اراده در افراد تقويت شود، بر محيط مسلط تر خواهند شد.‌

فرض کنيد در جمعي، در به شدت به چارچوب برخورد کرده و صداي مهيبي را توليد مي‌کند و تحت تاثير اين صدا، افرادي که در آن جمع قرار گرفته‌اند، واکنش‌هاي متفاوتي از خود نشان مي‌دهند. مثلا يک نفر مي‌ترسد، يک نفر داد مي‌کشد و جمع طبق واکنش‌هاي افراد، تصورهاي مختلفي نسبت به افراد دارند که مثلا فلاني خونسرد يا بيخيال است يا فلاني بي احساس يا زودرنج است.

تمام اين عکس العمل‌ها و واکنش‌ها‌ به شرايط رشد، پرورش و تربيت افراد برمي‌گردد. اگر فردي رفتار او طبق عادت تکرار شود و چنين تلقيني در درون خود داشته باشد که نمي‌تواند آن را ترک کند، اين رفتار در او نهادينه مي شود؛ اما اگر اراده کند، مي‌تواند بر رفتار خود کنترل داشته باشد که اين روش نياز به تمرين دارند.

شايد بار اول آن کار را تکرار کند، اما به تدريج، زمان آن را کمتر مي‌کند و بعدها از بين مي‌رود. مثلا فرض کنيد فردي از ناحيه پا حساس است و احساس قلقلک مي‌کند و اگر فردي از دوستان او براي قلقلک دادن به سمتش بيايد، التماس مي‌کند که او را قلقلک ندهد؛ ولي وقتي فرد پايش شروع به خارش مي‌کند و ديگر جنبه قلقلک را ندارد و هيچ تلقيني نسبت به اين موضوع ندارد، و ديگر قلقلکش نمي‌آيد. پس تمام اين خصوصيات بسته به اراده فرد است.

برخي افراد براي اينکه مشکلات و دغدغه‌هاي خود را به بيرون بريزند و خود را تخليه کنند، سعي مي‌کنند که با اطرافيان خود درد و دل کرده و يا اگر در جمعي قرار مي‌گيرند، اين ناراحتي را به آنها انتقال دهند، اين روش، درست نيست؛ زيرا با اين روش افراد، بيماري‌هاي رواني را در جامعه تشديد مي‌کنند.

افراد از طريق روش‌هاي ديگر بايد چنين مهارتي را داشته باشند که فشارهاي روحي و رواني را از ذهن خود تخليه کنند تا اين حس ناخودآگاه به اين افراد فشار وارد نکند و آن را به ديگران منتقل نکند.

روانشناسان هميشه توصيه مي‌كنند افراد براي برخورد با فردي ديگر يا حضور در جمع، حتما نگاهي مهربان و چهره‌اي همراه با تبسم از خود نشان دهند. اگر افراد چنين رفتاري داشته باشند، ناخودآگاه از فضاي ذهني و درونيات خود دور مي‌شوند و تحت تاثير لبخند خود قرار مي‌گيرند و اين تعاملي بين عين و ذهن است؛ يعني افراد تحت تاثير لبخند خود، ذهن و روح خود را شاد مي‌کنند.

روايتي از امام علي وجود دارد که مي‌فرمايند:« مومن غم را در دل دارد و شادي را در چهره» افراد زماني‌که غم را در درون خود پنهان کنند و شروع به تبسم کنند، تحت تاثير آن ناخودآگاه غم دروني خود را فراموش کرده و آن را از بين مي‌برند.

در نتيجه افراد با اراده قوي خود مي‌توانند چهره‌اي مثبت و متبسم داشته باشند؛ زيرا تبسم کارکرد ذهن افراد يعني نيم کره سمت چپ افراد را فعالتر کرده و تحت سلطه ذهن خود تصميم منطقي مي‌گيرند.